PKPzin

przez **jan** » N maja 08, 2016 17:55

Pierwsze co do mnie dotarło to było uczucie ciepła na skórze, powodujące jakby powolne jej topnienie. Krótko po tym, jeśli nie w tej samej chwili nastąpiło zadławienie się dymem. Kiedy już w końcu byłem w stanie otworzyć oczy, zorientowałem się, że leżę pośrodku korytarza. Wszystko było w płomieniach. Kolorów prawie nie było, tylko cień na zmianę ze światłem; czerwony, żółty i czarny. Zupełnie nic nie wiedziałem. Wszystko się waliło, a ja nie znałem przyczyny, patrzyłem w każdą stronę, nikogo obok, poza odgłosami typowymi dla trawionych przez ogień przedmiotów i dźwiękami spadających belek nic, zero krzyków, zero jęków. Wstałem gwałtownie i rozejrzałem się w każdą stronę; po lewej prawie doszczętnie spalony już pokój. Dało się jeszcze zobaczyć ostatnie stojące w płomieniach drzewa, i kilka jeszcze nie zamienionych w popiół krzaków i tylko to wystarczyło, żeby zdać sobie sprawę, jak piękny ogród był to kiedyś. Ogromna dzicz, orientalna puszcza, miejsce narodzin ludzkości. Cały czas dało się odczuć widmo pozostałe po jej doskonałości. Nieskończona pustynia osuwająca się w tysiącletnią przepaść, żeby w końcu znaleźć się w miejscu dla niej przeznaczonym – wieczności.
Obróciłem się, na wprost droga, po prawej drzwi, nad drzwiami tabliczka z napisem „droga pożarowa”. Lekko mi ulżyło, ale tylko lekko, bo coś mi się w tym rozwiązaniu nie podobało. Ale i tak, gwałtownie pociągnąłem klamkę i prawie spadłem. Kolejna przepaść. Kolejna nieskończoność. W ostatniej chwili złapałem równowagę. Znów na starcie. A oto co mi zostało. Przód lub tył. Wybrałem pójście do przodu. To chyba przez to, że zawsze byłem zwolennikiem chodzenia przed siebie. Z cofania się nigdy nic dobrego nie wynikało.
Ruszyłem. Chciałem zacząć biec, ale to było niemożliwe. Zrozumiałem, że tak się nie da, trzeba na spokojnie. To Ziemia demonów, ja byłem tu tylko pionkiem. Nic nie znaczącą zabawką; czułem jak z góry się na mnie patrzyły, obleśne i tłuste, pokryte zmarszczkami kreatury, śmiejące się i srające pod siebie, żeby tylko nie umknął im choć jeden moment tej ich prymitywnej rozrywki; ciemni onaniści zbierający się w grupy w pokojach bez luster, bo jakiego rodzaju stworzenie (wliczając je same) zniosłoby taki widok, jedno spojrzenie starczyło, żeby obserwator zaczynał rozumieć zbawienie, jako możliwość wykonywania najcięższych prac w samym środku piekła.
Postanowiłem nie dawać im tej satysfakcji. Nie będę biegł w maratonie ku ich chwale. Ale nie będę się też stawiał. Umierać nie zamierzam, nigdy. Ale powalczyć nie zaszkodzi. Człowiek został stworzony do walki. Czas pokoju tylko kumuluje chęć chwycenia za broń. Dlatego tym bardziej sytuacja, w której się znalazłem nie była aż tak zła.
Po chwili doszedłem do schodów. Dało się tylko iść w górę. Przez chwilę stałem i kurwiłem. Na głos. Znowu zła decyzja. Całe moje życie to złe decyzje. Wrzeszczałem, tak jak zawsze chciałem. Czemu się nie wyżyć? Ale o zawracaniu nie myślałem, nie teraz. Normalnie bym zawracał, albo stał w miejscu i się zastanawiał, ale myśl o obserwującym mnie gównie i fakt, że wszystko się za mną waliło, jakoś pomogły mi podjąć szybką decyzję. To wspinam się. Im bliżej byłem, tym wyraźniej słyszałem jakieś głosy. Ciche śmiechy, ekstatyczne odgłosy miłości.
Kiedy w końcu znalazłem się na szczycie schodów wszystko zrozumiałem. Znalazłem się w sali pełnej ćpunów. Po podłodze walały się strzykawki. Wszyscy używali jednej. Zniknęły obawy przed AIDS, oblicze śmierci pozwoliło im w końcu się połączyć, bez strachu, bez złości. Znalazłem się w pomieszczeniu pełnym nowych hipisów rozumiejących swoją sytuację. Był to widok piękny, widok ludzi spełnionych, ludzi bez strachu. Nie było tej samotności, od której wszyscy szukali ucieczki na co dzień. Jedna wspólnota. Marzenie każdego człowieka. Wspaniale słabi, wspaniale brudni i zdruzgotani trafili w końcu do sanktuarium, którego tak długo szukali. I potrafili to docenić. Docenić swoją śmiertelność i fakt człowieczeństwa. Bez rywalizacji, bez niepotrzebnych zmian na lepsze, tak zawsze sztucznych i udawanych. Żadnego celu, żadnej przyczyny. Po prostu. Bez zadawania zbędnych pytań. Niektórzy tylko siedzieli w kółkach, inni kochali się namiętnie, każdy wybierał swój koniec. Ci wszyscy zwyciężyli dopiero tych onanizujących się z góry. Chociaż tamci próbowali upokorzyć ich jak się tylko da, nie ulegli. Oddali się nieświadomości, tak pięknej i transcendentalnie ostatecznej. Odrzucili wszystko, żeby zaznać spokoju. Zawierzyli miłości. Może i naiwnie, ale co to ma do rzeczy?
Przyklęknąłem, żeby to podziwiać, ale ja tu nie pasowałem. JA SIĘ BAŁEM. Bałem się zawsze, całe życie. Nie mogłem popsuć im czegoś tak cudownego. To byłaby zbyt wielka zbrodnia. Morderstwo duszy. Morderstwo wiary, do której każdy musi mieć prawo. Moja niepewność spowodowałaby ich wytrzeźwienie. Działałbym jak typowa wzgarda społeczna, z którą tak długo musieli się liczyć, która była winna śmierci wielu ćpunów w większym stopniu niż sama heroina.
Wstałem i zacząłem biec. Ale się nie dało, moje nogi były zbyt ciężkie, moja dusza zbyt mozolna do takiego wyczynu. Upadałem i upadałem. Łzy, które napłynęły mi do oczu pozbawiły mnie chwilowo wzroku. Płakałem z ich szczęścia (byli bohaterami, to musiałem im przyznać, prawdziwymi herosami naszych czasów, czasów bez wojen), płakałem też nad sobą, typowe użalanie się. Znalazłem się w kolejnym korytarzu, kolejnym tunelu, który miał mnie prowadzić. Walałem się od ściany do ściany, coraz bardziej wątpiłem w swoją kontrolę nad wydarzeniami. Wszystkim rządziły moje demony. Chciałem je wszystkie zabić, ale nie mogłem. Nie umiałem latać, a to jedyna droga, żeby je dosięgnąć.
Tak bardzo chciałem latać . . .

Trwały lata i lata. Ludzkim zwyczajem jest, że w końcu się odpuszcza, więc przestałem płakać. Znów mogłem widzieć. I znów widziałem ogień. Szedłem dalej tym samym korytarzem, unikając po drodze spadających ścian, belek, eksplozji wtórnych. Z czasem zacząłem przywykać, co nie znaczyło jednak, że nie chciałem się stamtąd wydostać. Ale nadal jedyne co mnie otaczało, to nieskończone otchłanie, przepaści, w których skończyć nie chciałem.
Raz na jakiś czas pojawiały się okna. Od razu rzucałem się do nich, żeby tylko zdążyć zanim wybuchnął. Patrzyłem przez nie i napatrzeć się nie mogłem. Widziałem domy stojące wokół. Solidnie zbudowane; były i niskie i wysokie. Wszystkie jakoś wyglądały, miały mocne fundamenty. Mój był inny. Mój był wysoki, ale wyższe piętra próbowały oszukiwać grawitację; ostatnie piętro było dużo rozleglejsze od poprzedniego, wieżyczki były zbudowane z cegieł bez zaprawy. Wszystko nie miało prawa ustać niezależnie od największej i najśmielszej chęci budowniczego.
Więc stałem przy oknie i wrzeszczałem o pomoc. Krzyczałem i krzyczałem, ale wszystko na nic, nikt mnie nie słyszał. Ale nie umiałem inaczej, nie potrafiłem się z nimi porozumieć. Byłem sam, całkowicie sam . . .
Dalsza podróż doprowadziła mnie pod kolejne drzwi. Pełen nadziei otworzyłem je i znalazłem się w przestronnym, cichym pomieszczeniu. Ogień zdawał się tu nie docierać. Pokój był pusty i spokojny, oświetlały go strumienie światła padające z dwóch naprzeciwległych, niedużych okien pod sufitem. Na środku leżał dywan, na który momentalnie się rzuciłem. Zmęczony i przerażony miałem wrażenie, że w końcu znalazłem bezpieczną kryjówkę.
Kiedy podniosłem głowę zauważyłem Dziewczynę, do której wzdychałem przez lata. Tańczyła wokół, szeptała do mnie, proponowała miłość, tę wymarzoną, idealną. Pojawił się mój przyjaciel, z przeszłości, nieaktualny, podawał mi rękę, chciał pomóc. Nagle zobaczyłem mężczyznę. W każdej sekundzie przybierał inną postać. Gruby. Szczupły i przystojny. Bogaty. Biedny. Jedyne co było w nim niezmienne to jego oczy. Cały czas te same. I coś jeszcze pozostawało. Jakaś otoczka, zewnętrzna błona, którą rozpoznałem. Należała ona do mnie. Widziałem siebie. Każdy scenariusz. Zmieniałem się w pięcioletnie dziecko. Widziałem przyszłość i przeszłość. Obok stanęła śpiewająca blondynka, kręcone włosy. Oddalała się i przybliżała. Biegała po pokoju. W końcu położyła się obok mnie i zaczęliśmy się całować. Zaczął padać na mnie deszcz, ten najprzyjemniejszy, padający latem, kiedy nie przemacza ubrań tylko orzeźwia, bosko ochładza. Zaczęły pojawiać się różne krajobrazy, takie, których nigdy wcześniej nie widziałem. Każde wspaniałe miejsce.
Potem przyszedł Bóg. Stanął i się patrzył. Potem przyszły Boginie. Uśmiechały się w matczyny, najwspanialszy sposób, taki, który pamięta się z dzieciństwa, kiedy matka była synonimem prawdy, kiedy zawsze miała rację i nigdy nie zarzucało się jej braku mądrości. Te Boginie stały. Tak samo Bóg. Zero reakcji. Nie mówił nic. Zero nakazów. Zero złości. Jakby już od dawna nie miał mi nic do powiedzenia.
Podniosłem się i usiadłem na swoich stopach. Siedziałem w kompletnej ciszy i myślałem . . .
Było wszystko, było nic, byłem każdym, byłem nikim. Każdy zmysł mojego ciała odbierał i brał co chciał. W tym pokoju mogłem mieć wszystko. Widziałem każde rozwiązanie, każdą ścieżkę.
I zostałbym. Ale to nie był cel tego przeżycia. Skoro już miałem tyle chciałem sięgnąć dalej. I chociaż z reguł źle to się kończy, to zaryzykowałem. Kiedy już jesteś na szycie góry, wspinaj się dalej. I tak prędzej czy później czekała mnie śmierć. I to nie było straszne, skoro i tak już wszystko wiedziałem. Co było, co będzie. Każdy wariant.
Nie chciałem już płakać. To było nieaktualne. Koniec nie powinien przysparzać łez. Koniec powinien być piękny i pamiętny. Przywitany przyjacielskim uściskiem dłoni.
Nie wiedziałem, czy potrafiłem. To wszystko było jak gra w karty. Niezależnie jak bardzo się przegrywa, zawsze czeka się na przychylne rozdanie. I za to uważałem życie. Niezależnie jak bardzo się myliłem, jak bardzo wierzyłem, że jest inaczej. Tak się czułem. I tyle. . .
Więc biegłem dalej. Nie biegłem. Szedłem. Za wszelką cenę chciałem zachować spokój. Pożądania seksualne moich demonów miały pozostać niezaspokojone. Parłem w przód, przeciskając się przez to gęste powietrze z całej siły próbujące mnie zatrzymać. Po kilku chwilach doszedłem do ostatniego pokoju. Widziałem wypalone ciała. To byłem ja. Kiedy raz spojrzy się w przyszłość, niemożliwym jest wyzbycie się zdolności jasnowidzenia.
I leżałem tam. Martwy tak wiele razy. Tyle, abym wiedział, że mogę już wszystko. Moja śmierć z każdej epoki. Z przeszłości i przyszłości. Setki razy. Znalazłem się w miejscu, w którym zrozumiałem, że ograniczeń już nie ma. Myślałem o demonach, ale wiedziałem już, że to byłem ja. Cały czas. Ja, sam. Zupełnie. Zrozumiałem jak ogromne jest to błogosławieństwo. Byłem demiurgiem swojego własnego życia.
Zrobiłem te kilka ostatnich kroków i stanąłem w oknie. Patrzyłem w tę nieskończoną przepaś, która jeszcze parę chwil temu tak bardzo mnie przerażała. Zamknąłem oczy i już wszystko wiedziałem. Zobaczyłem jak jaskrawe i skrzące jest moje ciało w rzeczywistości. I, że ogień jest niczym w porównaniu z wewnętrzną energią, od dziecięcych lat tłumioną, wykorzystywaną w tak małych ilościach, teraz eksplodującą. Nie czułem już strachu. Płomień z poprzednich pomieszczeń w końcu mnie dosięgnął, ale chociaż moja ciało było zwęglone, nie przeszkadzało mi to.
Zrobiłem ostatni krok. Najważniejszy. Pewnie wkroczyłem w przepaść. Spadając otworzyłem oczy i nigdy już nie musiałem ich zamykać.
Nieskoczenie pewny zdecydowałem polecieć. Zostałem wolny i nigdy już nie wylądowałem. Śmierć była moim przyjacielem, więc skończyliśmy trzymając się za ręce. Przekroczyłem próg . . .

przez » N maja 08, 2016 17:55

przez **Pan Redaktor** » Pn maja 09, 2016 14:55

Sporo błędów interpunkcyjnych, równie dużo nielogiczności, niespójności, niekonsekwencji, np. pierwszy z góry: "Kolorów prawie nie było, tylko cień na zmianę ze światłem; czerwony, żółty i czarny. Zupełnie nic nie wiedziałem." Trzy kolory to już nie prawie nic, jakim cudem podmiot wie, co to za kolory, skoro ich nie widział? "Trwały lata i lata" Mówiąc krótko - "Trwały lata". "JA SIĘ BAŁEM" - "Bałem się". Jest tego całe mnóstwo, zwyczajnie trzeba to wszystko poprawić, dopiero wtedy będzie można coś powiedzieć o samym tekście. I jeszcze ten irytujący znak " . . ." Co to w ogóle jest? Wielospacjokropek? Jakiś rysunek?