Dwadzieścia lat to bardzo długo. Ludzie i miejsca się zmieniają. Czasem nie do poznania. Dwadzieścia lat to bardzo krótko. Doznane krzywdy nadal są żywe i świeże jak krew rozlana na śniegu.
Maria wysiadła z samochodu i rozejrzała się wciskając mocno w kieszenie czerwonej kurtki dłonie zwinięte w pięści. Było zimno. Choć dopiero początek listopada, to z ust wydobywał się zmarznięty oddech. Ledwie 15.00, a w powietrzu unosiły się kłęby mgły. Jakby chmury opuściły się nisko nad ziemię. Stłumiony wilgocią świat nie wydawał żadnych dźwięków. Maria rozejrzała się po pustym podwórku porośniętym karykaturami drzew owocowych. Gdzieś z tyłu głowy przez chwilę błysnęło wspomnienie tego miejsca, które tętniło życiem. Dźwięki – to przyszło najpierw. Krzyki, potem słońce, plamy światła… Zdusiła to w podświadomości, jak gasi się niedopałek w popielniczce, by opanować nerwy. Gdzieś odezwała się wrona, ale poza dźwiękiem niczego nie dało się zauważyć. Maria drgnęła i w zaciśniętej dłoni wyciągnęła z kieszeni klucze. Podeszła do drzwi i znów się zatrzymała.
- Po co? – wybrzmiało w jej myślach. Mocniej ścisnęła klucze i zmusiła się, by włożyć klucz do zamka. Znała dobrze jego kształt. Podwójne ząbki. Spośród miliona innych mogłaby go bez trudu znaleźć dotykiem. Przywitał ją smród stęchlizny i grobowe zimno. Jeśli miałaby wierzyć słowom Markowskiego – wystarczyłoby rozpalić w piecu, żeby rozgrzać mieszkanie. Najpierw szeroko otworzyła niewielkie, jednoszybowe okna, obchodząc przy tym wszystkie 4 pomieszczenia. Na koniec weszła do łazienki. Przydałby się gorący prysznic, więc odkręciła z trudem kurek. Tak jak myślała – wodę zakręcono. Odbezpieczyła główny zawór i wyszła na zewnątrz w poszukiwaniu czegoś, w czym dałoby się przynieść drewna lub węgla, jeśli taki znalazłaby w komórce w głębi podwórza. Odetchnęła po wyjściu na zewnątrz i ruszyła do dobrze jej znanego pomieszczenia na tyłach zagrody. Znalazła resztki węgla, jakieś drewno. W połowie drogi do domu zatrzymała się pod wpływem wspomnienia. Zima, Sylwester, prawie północ. Śnieg skrzypiący pod stopami i dokładnie to samo miejsce, ta sama stara węglarka z węglem, ta sama cisza i to samo poczucie bycia jedynym człowiekiem w kosmosie. Kopnęła w kamień na zarośniętej ścieżce i ruszyła do domu.
Markowski miał rację – piec działał bez zarzutu.
Popijając gorącą herbatę ze starego kubka po ciotce Maria zwinęła się w kłębek w fotelu, który przyciągnęła z pokoju do kuchni. Otworzyła drzwiczki pieca i otulona w śpiwór, który zabrała ze sobą, wpatrywała się w płomienie. Dom z wolna odżywał, rozgrzewał się, rozkręcał niczym stara, dawno nieużywana pozytywka. Napędzane wspomnieniami i smakiem herbaty, podsycane ciepłem w kalejdoskopie myśli wróciły tamte chwile.
Poczucie, że oto właśnie puszczasz się życia. Rozwierasz kurczowo zaciskające się na materii istnienia palce i chyboczesz się chwilę na krawędzi. Nie czujesz strachu tylko ulgę, wreszcie spokój. Nie ma nikogo, kto by ci chciał podać rękę. Jesteś sama. Jak w zwolnionym tempie patrzysz tęsknie w ciemność, w niebyt. Nie masz siły, by uciąć tę kruchą nić, która cię trzyma w rzeczywistości. Ale wiesz, że jeśli poczekasz chwilę, to ona sama pęknie. Odlecisz jeśli nie ciałem, to przynajmniej duchem. Myśl, że nikt po ciebie nie wyciągnie ręki, nikt nie chwyci znad przepaści, już nie boli, nie uwiera tak bardzo. Terapeutka spytała, co sprawiło, że wróciła, że wykonała ruch i przytrzymała się krawędzi, że nie runęła w dół. Maria wiedziała, co ją za każdym razem ratowało, gdy ocierała się o granice ludzkiej wytrzymałości. Pisanie i chodzenie. I tym razem po to tu przyjechała, by pisząc nie o sobie przecież, nie o swoim życiu napisać tę historię jeszcze raz. Będzie chodzić od drzwi do drzwi i pisać kreując od nowa to, co już stało się przeszłością.
Ze snu wyrwały ją krzyki i płacz, które tak dobrze znała. Poderwała się zrzucając kubek i klnąc. Przeszłość znalazła furtkę snu, przez którą usiłowała się wedrzeć do jej mózgu. Listopadowy poranek wdzierał się zimnem do domu, który szybko stygł. Ogień przygasł, więc dołożyła opału. Wygrzebała się z posłania i rozpoczęła codzienny rytuał, żeby szybkim krokiem uciec przed koszmarami w lepką mgłę nowego dnia. Odnajdywała z trudem stare, dobrze znane ścieżki. Ze zdziwieniem wkroczyła na asfaltową drogę, która kiedyś była polną dróżką obsadzoną lipami. Przyspieszyła tnąc rękami gęste od wilgoci powietrze. Równy rytm kroków i oddechu uspokajał, wiązał z tym, co tu i teraz, nadawał życiu tempo, sens i cel. Po pierwszym kilometrze w głowie miała ułożony plan dnia, którego początek obwieściły niemrawe promienie słońca szukające sobie miejsca wśród nagich drzew przy drodze.
PKPzin
Forum PKPzin - Polskie Kulturalne Podziemie
Krew i popiół
Krew i popiół
przez Miazga » Wt lut 06, 2018 15:27
- Miazga
- Posty: 4
- Dołączył(a): Wt lut 06, 2018 15:12
Re: Krew i popiół
przez Pan Redaktor » Cz lut 08, 2018 11:51
Tekst ma klimat, dobrze się go czyta, ale ostatecznie nic się w nim nie wydarza. Nie ma początku ani końca. Nie podoba mi się banalny "kalejdoskop myśli" i równie banalne uosabianie snu.
- Pan Redaktor
- Posty: 803
- Dołączył(a): So lis 15, 2014 13:26
Re: Krew i popiół
przez Miazga » Pt lut 09, 2018 13:09
Cóż, tekst to początek większej całości. Chciałam sprawdzić, jakie wywoła wrażenie. Chętnie wrzucę więcej, a za uwagi krytyczne odnośnie snu, serdecznie dziękuję. Ten sen jest trochę takim zwiastunem i pierwszym puzzlem w historii bohaterki.
- Miazga
- Posty: 4
- Dołączył(a): Wt lut 06, 2018 15:12
Re: Krew i popiół
przez Miazga » Pt lut 09, 2018 13:24
- Dzień dobry, Maria Miazga. Rozmawiałam z panem tydzień temu w sprawie Pękalskich – pierwszy telefon i zarazem pierwszy punkt planu dnia.
- Tak, pamiętam. A co chciałby pani wiedzieć? – emerytowany posterunkowy Gołębczyk chciał wyraźnie pójść na skróty i załatwić sprawę telefonicznie. Mówił dziwnie wolno, spokojnie, wręcz zdawał się cedzić słowa.
- Panie Gołębczyk, chciałabym się spotkać. Mam nadzieję, że znajdzie pan dla mnie trochę czasu. To dla mnie ważne – delikatnie próbowała nakłonić policjanta do współpracy. Z doświadczenia wiedziała, że jeśli teraz zacznie wywierać nacisk, to niczego nie osiągnie.
- Niech p-pani da spokój tej sprawie. Niczego nowego p-pani nie odkryje poza tym, co wtedy u-dostępniliśmy mediom – rozmówca był zdecydowany bronić swych racji. Pod wpływem emocji zaciął się kilka razy. Melodia wypowiedzi zaczęła lekko falować zwiastując wybuch rozmówcy.
- Nie mam zamiaru niczego odkrywać. Tym bardziej nikomu zaszkodzić, czy kogokolwiek oskarżać – starała się ukoić obawy Gołębczyka. Odpowiedziała jej cisza w słuchawce, więc kontynuowała:
- Panie Gołębczyk, jestem pisarzem, a nie prokuratorem czy dziennikarzem. Nie szukam sensacji, ale inspiracji – chciała dodać – o ile pan rozumie różnicę - ale powstrzymała się od sarkazmu. Po chwili głos z wahaniem i źle skrywaną niechęcią zaproponował spotkanie.
- Mam nadzieję. Niech pani dziś do mnie przyjedzie, powiedzmy o 15.00.
- Dziękuję, do zobaczenia panie Gołębczyk – odpowiedziała ze spokojem i westchnęła.
Wiedziała, że łatwo nie będzie. Ale wiedziała też, że musi to doprowadzić do końca. Na tym polegała tak różnie oceniana cecha jej charakteru. Upór i konsekwencja nie zawsze podobają się ludziom. Tym gorzej, jeśli nie liczysz się z niczym, co stanie ci na drodze do celu, a to niestety często zdarzało się Marii. Dlatego też to, co sobie postanawiała, realizowała sama. Nie znała nikogo, kto potrafiłby wytrzymać narzucone przez nią tempo, kto byłby na tyle zdeterminowany działaniem, żeby nie rozpraszać się codziennością. Nie znała nikogo o charakterze tarana i to porządnie uzbrojonego i odpornego na słabości. Tak została wyposażona przez życie i tego się trzymała.
Starannie planowała w głowie kolejne kroki. Szukała okruchów i śladów tego, co, zdawałoby się, już nie istniało. Ale póki żyją ludzie, którzy byli świadkami, którzy coś wiedzieli, widzieli lub słyszeli, niczym trzy mądre małpki, była szansa, że coś uda się odtworzyć. Byle tylko nie okazało się, że ludzie, niczym te mądre małpki – mówią o rzeczach, których nie widzieli, o złu, które nie miało miejsca lub świadomie odcinają się od tego, co przecież do chlubnej historii tej małej miejscowości nie należy. Maria postanowiła wykorzystać w książce motyw trzech mądrych małpek. W notesie zakreśliła kolejny punkt, który należało zrealizować.
Głęboko odetchnęła, zanim przekręciła kluczyk w stacyjce auta. Jeszcze raz pamięcią przebiegła po liście w umyśle, na której zapamiętane miała niezbędne wyposażenie na takie wypady. Auto cicho zamruczało i potoczyła się gładko po drodze wchłonięte za chwilę przez blady świt nieśmiało rozświetlony chorym z zimna słońcem. Lubiła niezawodność pojazdu, ale nie przywiązywała się do żadnego i nie pielęgnowała jak dziecka. To była maszyna, nad którą panowała. Miała działać i nie zawodzić. Czasem zależało od tego życie. Niejeden kierowca rajdowy zadziwiłby się, z ilu opresji wyszła bez szwanku. Nie zamykała oczu, nie truchlała ze strachu, kiedy z przeciwnego pasa wyskakiwał nagle potężny tir pędząc prosto na nią. Sprężona niczym do skoku błyskawicznie oceniała szanse i reagowała. Za wiele dróg pokonała w ten czy inny sposób, by dać się zabić na którejś z nich komuś, kto skrajnie nieodpowiedzialnie czasem wsiada za kierownicę. Wiedziała, że jej ciało, umysł i duch są niezawodne dzięki temu, że całymi latami zmuszała je i ćwiczyła, przyzwyczajała do ciężkiej pracy, do parcia pod prąd. A kiedy przyszedł sukces, nie delektowała się nim, nie smakowała go, lecz traktowała jako kolejny krok w drodze do celu. Niektórzy zarzucali jej, że nie potrafi się cieszyć, że nie potrafi żyć pełnią życia, ale ona wiedziała, że radość lepiej smakuje w samotności i w drobnych przyjemnościach, a nie w towarzystwie celebrytów, przy wtórze głośnej muzyki, którą należy skutecznie zagłuszyć najróżniejszymi używkami.
Borki – sąsiednia miejscowość cicho sapała dymami wydobywającymi się z kominów niczym oddechy. Minęła pierwsze zabudowania i wjechała na polną drogę po lewej, która kończyła się gdzieś pod lasem. Widziała to na mapach internetowych, niejasno pamiętała z dzieciństwa. Miejsce, którego szukała, porastały nagie, sztywno patrzące w górę gałęzie olszyny. Jakiś zarys domu, może resztki ściany, a może tylko kawałek płotu. Wysiadła z auta, kiedy natura zdecydowanie zabroniła jej dalej wstępu. Ptak odezwał się ostrzegawczo w mlecznym i zimnym powietrzu. Gałęzie trzeszczały i czepiały się jej rozpaczliwie, kiedy przedzierała się głębiej. "Przeszłość stawiała opór." Zatrzymała się i zapisała starannie myśl w notesie. Wreszcie weszła do domu. Jedna ściana jeszcze się trzymała troskliwie wspierana przez potężny konar olszyny. Zmurszałe deski, jakieś resztki szmat, szkło i ślady ognia, który wiele lat temu nie zdołał ukryć tragedii. Pamiętała, że już wtedy, przed 25 laty było tu wilgotno. Teren obniżał się i jakby zasysał dom do wnętrza ziemi wraz z obejściem. Być może to natura nie pozwoliła wtedy płomieniom w rytuale całopalenia wysłać tej makabrycznej ofiary do nieba.
Maria usiadła na fragmencie muru – pewnie fundamentu i wyjęła notes. Naszkicowała kilka ujęć. Tu, po lewej stronie okna, musiało stać łóżko. Z prawej drzwi do następnego pomieszczenia. Kolejne okno na następnej ścianie. Pamiętała dawne wiejskie izby. Za to lubiła takie chałupy. Okno na każdej ze ścian o każdej porze dnia wpuszczało światło słońca wędrującego po niebie. Zapewne i tu, w tej drewnianej chałupinie było podobnie. Przymknęła oczy, by wczuć się w atmosferę tego miejsca. Postanowiła, że przyjedzie tu wieczorem, najlepiej po zmroku, żeby zobaczyć, poczuć, jak wyglądało to miejsce kilkanaście lat temu. Czy widać było światła pobliskiej wsi? Czy ludzie mogli słyszeć krzyki mordowanych? Czy ktoś mógł coś zauważyć? W porannych oparach, które wcale nie miały zamiaru się rozwiać, nie dało się niczego dojrzeć. Maria odszukała auto w zaroślach i odjechała, kierując się w stronę niewielkiego sklepiku na rozstaju dróg w Borkach. Niepozorny budyneczek stał na skraju poPGRowskich zabudowań. Odrapany z białej farby, ze złuszczającymi się literami szyldu tylko dla wtajemniczonych mógł uchodzić za sklep a nie opuszczony barak. Mimo wczesnej pory sklep miał najwyraźniej sporo klientów. Jedni stali, inni siedzieli na prowizorycznej ławeczce z deski i skrzynek po piwie. Kilku mężczyzn z widocznym w postawie bagażem doświadczeń cierpliwie sączyło coś z butelek trzymanych w dłoniach, a teraz zapobiegawczo ukrytych za plecami. Kiedy nieznajoma podchodziła do drzwi, towarzystwo ucichło i zamarło w bezruchu wytężając podkrążone, otoczone siecią zmarszczek i głęboko zapadnięte oczy.
- Dzień dobry - powiedziała po prostu Maria.
- Bry - bąknęło automatycznie towarzystwo nie poruszając się prawie wcale. Zupełnie jakby nie spodziewali się własnej odpowiedzi.
W sklepie panował półmrok, który skutecznie maskował niedostatki higieniczne. Dopiero po kilku sekundach wzrok Marii na tyle przywykł do półmroku, że zauważyła stojącą za sklepową ladą drobną kobietę. Niepozorna postura została wzbogacona o przenikliwy wzrok. Maria miała wrażenie, że gdyby nie okulary, kobieta mogłaby wkraść się do jej umysłu. Uparcie podtrzymując spojrzenie ekspedientki przywitała się.
- Dzień dobry. Czy dostanę wodę mineralną?
- Jak najbardziej - odpowiedziała sprzedawczyni teraz z szacunkiem, który Maria zdobyła sobie najwyraźniej nie unikając jej wzroku. Na blacie stanęła butelka gazowanej wody.
- A może jest niegazowana?
- Jak najbardziej - powtórzyła kobieta i zamieniła butelki.
- Coś jeszcze pani życzy? - uprzejmie zagaiła sprzedawczyni.
Maria instynktownie wyczuła, że kobieta oczekuje kontaktu. Chwilę szukała w portfelu drobnych, żeby zyskać na czasie i zastanowić się, czy warto podejmować rozmowę. Ale sprzedawczyni była bardziej niecierpliwa niż mogłoby się to wydawać.
- Pani do rodziny przyjechała? Bo jakaś buzia znajoma…
- Nie. Piszę książki - postanowiła mówić prawdę. To robiło wrażenie. Zgodnie z przewidywaniami Maria zobaczyła tak dobrze jej znany błysk zaskoczenia i podziwu.
- Zbieram materiał do kolejnej…
- Romanse? - wtrąciła się kobieta.
- Nie - uśmiechnęła się Maria.
- Szkoda. Bo wie pani, co człowiekowi zostaje na starość? Tylko o cudzych miłościach poczytać - filozofowała kobieta.
- Ale wątek miłosny musi być, prawda? - zależało jej, żeby podtrzymać rozmowę, więc uśmiechnęła się najszerzej jak potrafiła.
- Piszę kryminały, a tu niedaleko było parę lat temu takie głośne morderstwo… - zawiesiła głos bacznie obserwując sklepikarkę - chciałabym wykorzystać ten wątek w swojej nowej książce.
Wyglądało na to, że Maria miała szczęście, bo kobieta z entuzjazmem zaczęła opowiadać.
- Ta… pamiętam jak tych dziadków ukatrupili. Takie spokojne ludzie, kuzyna wychowywali, tyle lat tu mieszkali, a ten Pękalski ze Stojanowa chyba był. Toć to tragedia taka była, podobno ich podpalił jeszcze, że strasznie wyglądali, jak ich chłopak znalazł…
- Ten ich kuzyn? - podchwyciła Maria.
- Ta, dobry chłopak. Znalazł ich, jak nad ranem po zabawie wrócił. Marek Kierczuk, mieszka tu zara niedaleko. Pani, nie ten sam chłopak. Nie pije, co kupuje u mnie, w zeszycie pisze, stale do sądu pozwy pisze. Jak to ludziom się w głowach pomiesza, co? Z nim jakby pani porozmawiała…
- A będzie chciał rozmawiać?
- Spróbować można. Raczej chętnie gada, choć nie ze wszystkimi. Gówniarzy nie lubi i gania ich, kiedy może.
Tak Maria dowiedziała się o bezpośrednim świadku zbrodni, co postanowiła wykorzystać. Kiedy wsiadła do auta, chwilę zastanawiała się jeszcze, czy odwiedzić go dziś, czy przełożyć wizytę na jutro. W rozważania wtrącił się jej żołądek, który nagle dał znać, że nie zjadła jeszcze śniadania, a przecież zbliżało się południe. Żegnana spojrzeniami stałych klientów odjechała w stronę Stojanowa.
- Tak, pamiętam. A co chciałby pani wiedzieć? – emerytowany posterunkowy Gołębczyk chciał wyraźnie pójść na skróty i załatwić sprawę telefonicznie. Mówił dziwnie wolno, spokojnie, wręcz zdawał się cedzić słowa.
- Panie Gołębczyk, chciałabym się spotkać. Mam nadzieję, że znajdzie pan dla mnie trochę czasu. To dla mnie ważne – delikatnie próbowała nakłonić policjanta do współpracy. Z doświadczenia wiedziała, że jeśli teraz zacznie wywierać nacisk, to niczego nie osiągnie.
- Niech p-pani da spokój tej sprawie. Niczego nowego p-pani nie odkryje poza tym, co wtedy u-dostępniliśmy mediom – rozmówca był zdecydowany bronić swych racji. Pod wpływem emocji zaciął się kilka razy. Melodia wypowiedzi zaczęła lekko falować zwiastując wybuch rozmówcy.
- Nie mam zamiaru niczego odkrywać. Tym bardziej nikomu zaszkodzić, czy kogokolwiek oskarżać – starała się ukoić obawy Gołębczyka. Odpowiedziała jej cisza w słuchawce, więc kontynuowała:
- Panie Gołębczyk, jestem pisarzem, a nie prokuratorem czy dziennikarzem. Nie szukam sensacji, ale inspiracji – chciała dodać – o ile pan rozumie różnicę - ale powstrzymała się od sarkazmu. Po chwili głos z wahaniem i źle skrywaną niechęcią zaproponował spotkanie.
- Mam nadzieję. Niech pani dziś do mnie przyjedzie, powiedzmy o 15.00.
- Dziękuję, do zobaczenia panie Gołębczyk – odpowiedziała ze spokojem i westchnęła.
Wiedziała, że łatwo nie będzie. Ale wiedziała też, że musi to doprowadzić do końca. Na tym polegała tak różnie oceniana cecha jej charakteru. Upór i konsekwencja nie zawsze podobają się ludziom. Tym gorzej, jeśli nie liczysz się z niczym, co stanie ci na drodze do celu, a to niestety często zdarzało się Marii. Dlatego też to, co sobie postanawiała, realizowała sama. Nie znała nikogo, kto potrafiłby wytrzymać narzucone przez nią tempo, kto byłby na tyle zdeterminowany działaniem, żeby nie rozpraszać się codziennością. Nie znała nikogo o charakterze tarana i to porządnie uzbrojonego i odpornego na słabości. Tak została wyposażona przez życie i tego się trzymała.
Starannie planowała w głowie kolejne kroki. Szukała okruchów i śladów tego, co, zdawałoby się, już nie istniało. Ale póki żyją ludzie, którzy byli świadkami, którzy coś wiedzieli, widzieli lub słyszeli, niczym trzy mądre małpki, była szansa, że coś uda się odtworzyć. Byle tylko nie okazało się, że ludzie, niczym te mądre małpki – mówią o rzeczach, których nie widzieli, o złu, które nie miało miejsca lub świadomie odcinają się od tego, co przecież do chlubnej historii tej małej miejscowości nie należy. Maria postanowiła wykorzystać w książce motyw trzech mądrych małpek. W notesie zakreśliła kolejny punkt, który należało zrealizować.
Głęboko odetchnęła, zanim przekręciła kluczyk w stacyjce auta. Jeszcze raz pamięcią przebiegła po liście w umyśle, na której zapamiętane miała niezbędne wyposażenie na takie wypady. Auto cicho zamruczało i potoczyła się gładko po drodze wchłonięte za chwilę przez blady świt nieśmiało rozświetlony chorym z zimna słońcem. Lubiła niezawodność pojazdu, ale nie przywiązywała się do żadnego i nie pielęgnowała jak dziecka. To była maszyna, nad którą panowała. Miała działać i nie zawodzić. Czasem zależało od tego życie. Niejeden kierowca rajdowy zadziwiłby się, z ilu opresji wyszła bez szwanku. Nie zamykała oczu, nie truchlała ze strachu, kiedy z przeciwnego pasa wyskakiwał nagle potężny tir pędząc prosto na nią. Sprężona niczym do skoku błyskawicznie oceniała szanse i reagowała. Za wiele dróg pokonała w ten czy inny sposób, by dać się zabić na którejś z nich komuś, kto skrajnie nieodpowiedzialnie czasem wsiada za kierownicę. Wiedziała, że jej ciało, umysł i duch są niezawodne dzięki temu, że całymi latami zmuszała je i ćwiczyła, przyzwyczajała do ciężkiej pracy, do parcia pod prąd. A kiedy przyszedł sukces, nie delektowała się nim, nie smakowała go, lecz traktowała jako kolejny krok w drodze do celu. Niektórzy zarzucali jej, że nie potrafi się cieszyć, że nie potrafi żyć pełnią życia, ale ona wiedziała, że radość lepiej smakuje w samotności i w drobnych przyjemnościach, a nie w towarzystwie celebrytów, przy wtórze głośnej muzyki, którą należy skutecznie zagłuszyć najróżniejszymi używkami.
Borki – sąsiednia miejscowość cicho sapała dymami wydobywającymi się z kominów niczym oddechy. Minęła pierwsze zabudowania i wjechała na polną drogę po lewej, która kończyła się gdzieś pod lasem. Widziała to na mapach internetowych, niejasno pamiętała z dzieciństwa. Miejsce, którego szukała, porastały nagie, sztywno patrzące w górę gałęzie olszyny. Jakiś zarys domu, może resztki ściany, a może tylko kawałek płotu. Wysiadła z auta, kiedy natura zdecydowanie zabroniła jej dalej wstępu. Ptak odezwał się ostrzegawczo w mlecznym i zimnym powietrzu. Gałęzie trzeszczały i czepiały się jej rozpaczliwie, kiedy przedzierała się głębiej. "Przeszłość stawiała opór." Zatrzymała się i zapisała starannie myśl w notesie. Wreszcie weszła do domu. Jedna ściana jeszcze się trzymała troskliwie wspierana przez potężny konar olszyny. Zmurszałe deski, jakieś resztki szmat, szkło i ślady ognia, który wiele lat temu nie zdołał ukryć tragedii. Pamiętała, że już wtedy, przed 25 laty było tu wilgotno. Teren obniżał się i jakby zasysał dom do wnętrza ziemi wraz z obejściem. Być może to natura nie pozwoliła wtedy płomieniom w rytuale całopalenia wysłać tej makabrycznej ofiary do nieba.
Maria usiadła na fragmencie muru – pewnie fundamentu i wyjęła notes. Naszkicowała kilka ujęć. Tu, po lewej stronie okna, musiało stać łóżko. Z prawej drzwi do następnego pomieszczenia. Kolejne okno na następnej ścianie. Pamiętała dawne wiejskie izby. Za to lubiła takie chałupy. Okno na każdej ze ścian o każdej porze dnia wpuszczało światło słońca wędrującego po niebie. Zapewne i tu, w tej drewnianej chałupinie było podobnie. Przymknęła oczy, by wczuć się w atmosferę tego miejsca. Postanowiła, że przyjedzie tu wieczorem, najlepiej po zmroku, żeby zobaczyć, poczuć, jak wyglądało to miejsce kilkanaście lat temu. Czy widać było światła pobliskiej wsi? Czy ludzie mogli słyszeć krzyki mordowanych? Czy ktoś mógł coś zauważyć? W porannych oparach, które wcale nie miały zamiaru się rozwiać, nie dało się niczego dojrzeć. Maria odszukała auto w zaroślach i odjechała, kierując się w stronę niewielkiego sklepiku na rozstaju dróg w Borkach. Niepozorny budyneczek stał na skraju poPGRowskich zabudowań. Odrapany z białej farby, ze złuszczającymi się literami szyldu tylko dla wtajemniczonych mógł uchodzić za sklep a nie opuszczony barak. Mimo wczesnej pory sklep miał najwyraźniej sporo klientów. Jedni stali, inni siedzieli na prowizorycznej ławeczce z deski i skrzynek po piwie. Kilku mężczyzn z widocznym w postawie bagażem doświadczeń cierpliwie sączyło coś z butelek trzymanych w dłoniach, a teraz zapobiegawczo ukrytych za plecami. Kiedy nieznajoma podchodziła do drzwi, towarzystwo ucichło i zamarło w bezruchu wytężając podkrążone, otoczone siecią zmarszczek i głęboko zapadnięte oczy.
- Dzień dobry - powiedziała po prostu Maria.
- Bry - bąknęło automatycznie towarzystwo nie poruszając się prawie wcale. Zupełnie jakby nie spodziewali się własnej odpowiedzi.
W sklepie panował półmrok, który skutecznie maskował niedostatki higieniczne. Dopiero po kilku sekundach wzrok Marii na tyle przywykł do półmroku, że zauważyła stojącą za sklepową ladą drobną kobietę. Niepozorna postura została wzbogacona o przenikliwy wzrok. Maria miała wrażenie, że gdyby nie okulary, kobieta mogłaby wkraść się do jej umysłu. Uparcie podtrzymując spojrzenie ekspedientki przywitała się.
- Dzień dobry. Czy dostanę wodę mineralną?
- Jak najbardziej - odpowiedziała sprzedawczyni teraz z szacunkiem, który Maria zdobyła sobie najwyraźniej nie unikając jej wzroku. Na blacie stanęła butelka gazowanej wody.
- A może jest niegazowana?
- Jak najbardziej - powtórzyła kobieta i zamieniła butelki.
- Coś jeszcze pani życzy? - uprzejmie zagaiła sprzedawczyni.
Maria instynktownie wyczuła, że kobieta oczekuje kontaktu. Chwilę szukała w portfelu drobnych, żeby zyskać na czasie i zastanowić się, czy warto podejmować rozmowę. Ale sprzedawczyni była bardziej niecierpliwa niż mogłoby się to wydawać.
- Pani do rodziny przyjechała? Bo jakaś buzia znajoma…
- Nie. Piszę książki - postanowiła mówić prawdę. To robiło wrażenie. Zgodnie z przewidywaniami Maria zobaczyła tak dobrze jej znany błysk zaskoczenia i podziwu.
- Zbieram materiał do kolejnej…
- Romanse? - wtrąciła się kobieta.
- Nie - uśmiechnęła się Maria.
- Szkoda. Bo wie pani, co człowiekowi zostaje na starość? Tylko o cudzych miłościach poczytać - filozofowała kobieta.
- Ale wątek miłosny musi być, prawda? - zależało jej, żeby podtrzymać rozmowę, więc uśmiechnęła się najszerzej jak potrafiła.
- Piszę kryminały, a tu niedaleko było parę lat temu takie głośne morderstwo… - zawiesiła głos bacznie obserwując sklepikarkę - chciałabym wykorzystać ten wątek w swojej nowej książce.
Wyglądało na to, że Maria miała szczęście, bo kobieta z entuzjazmem zaczęła opowiadać.
- Ta… pamiętam jak tych dziadków ukatrupili. Takie spokojne ludzie, kuzyna wychowywali, tyle lat tu mieszkali, a ten Pękalski ze Stojanowa chyba był. Toć to tragedia taka była, podobno ich podpalił jeszcze, że strasznie wyglądali, jak ich chłopak znalazł…
- Ten ich kuzyn? - podchwyciła Maria.
- Ta, dobry chłopak. Znalazł ich, jak nad ranem po zabawie wrócił. Marek Kierczuk, mieszka tu zara niedaleko. Pani, nie ten sam chłopak. Nie pije, co kupuje u mnie, w zeszycie pisze, stale do sądu pozwy pisze. Jak to ludziom się w głowach pomiesza, co? Z nim jakby pani porozmawiała…
- A będzie chciał rozmawiać?
- Spróbować można. Raczej chętnie gada, choć nie ze wszystkimi. Gówniarzy nie lubi i gania ich, kiedy może.
Tak Maria dowiedziała się o bezpośrednim świadku zbrodni, co postanowiła wykorzystać. Kiedy wsiadła do auta, chwilę zastanawiała się jeszcze, czy odwiedzić go dziś, czy przełożyć wizytę na jutro. W rozważania wtrącił się jej żołądek, który nagle dał znać, że nie zjadła jeszcze śniadania, a przecież zbliżało się południe. Żegnana spojrzeniami stałych klientów odjechała w stronę Stojanowa.
- Miazga
- Posty: 4
- Dołączył(a): Wt lut 06, 2018 15:12
Re: Krew i popiół
przez Pan Redaktor » So lut 17, 2018 09:29
Tutaj wydarza się już zdecydowanie więcej, czyta się równie dobrze, płynnie, a jednocześnie robi się ciekawie. Oczywiście musiałem się czegoś doszukać i mam wrażenie, że momentami narrator jest wszechwiedzący, a momentami nie, a to dość niebezpieczny zabieg.
- Pan Redaktor
- Posty: 803
- Dołączył(a): So lis 15, 2014 13:26
Re: Krew i popiół
przez Miazga » N lut 18, 2018 10:44
Dziękuję za uwagę poświęconą tekstowi i obiektywne spostrzeżenie. Myślę, że jest to do poprawienia. :-]
Pozdrawiam
M.
Pozdrawiam
M.
- Miazga
- Posty: 4
- Dołączył(a): Wt lut 06, 2018 15:12
Re: Krew i popiół
przez micows » Śr lut 21, 2018 14:03
Post edytowany. Wkleiłem tekst nie tu gdzie trzeba ;)
- micows
- Posty: 73
- Dołączył(a): N cze 19, 2016 20:55
Re: Krew i popiół
przez wika » N mar 20, 2022 05:49
тала205.3AIDSImagWestIstvRevoDepeБашкXVIIXIIIГареStepTescпредTescсклаСедоРоссХренТройРазмЛобо
РайгDekoназнписаэффеБасаBertCeliBusyСовеHarrcoldмузыСокоОгнеDietФерлXVIIсертMagCКита41-4Juli
ЖданRitcсертстерГанз(СосИваншироКокоВостЛебеMODOБродFallGirlPierGonzVictAdveиздаСодеВересерт
СодеЛисикармXVIISpliмелоSelaAlbeслучPierZoneRondSelaгазеподвSharMaurизобвремЛейбГончфильреда
БезрZoneYuluМак-СидьZoneсереLAPIZoneZoneZoneZoneZoneZoneZoneМиниZoneZoneZone3101ZoneZoneZone
ZoneклейцепоСС-4WTCoMartSiemInboThisШейнMicrСнежDistChicхудоRalpSpon9066LEXUPROTмонепедиJazz
текскистмозаJonaпразRichоружLadyWindWindконсKenwBoscсертИндиБезеRegiLothАстаFantЛитРКуск1014
ЛитРАрсереспFrie(194КовавойнЗахаПогоAcadстудпервSomeименMPEGRetrRetaKareрабоFromиюльМиньMark
WindКирюФормГончавтоPictдораначаБезрАвтоGuilавтоосвоЛебемышаСерезадаAngeМалоавтоБуроСС-4СС-4
СС-4ArisФормМаркGreeDailКотеJeweFrom95-1писаГаврJanetuchkasкласXVII
РайгDekoназнписаэффеБасаBertCeliBusyСовеHarrcoldмузыСокоОгнеDietФерлXVIIсертMagCКита41-4Juli
ЖданRitcсертстерГанз(СосИваншироКокоВостЛебеMODOБродFallGirlPierGonzVictAdveиздаСодеВересерт
СодеЛисикармXVIISpliмелоSelaAlbeслучPierZoneRondSelaгазеподвSharMaurизобвремЛейбГончфильреда
БезрZoneYuluМак-СидьZoneсереLAPIZoneZoneZoneZoneZoneZoneZoneМиниZoneZoneZone3101ZoneZoneZone
ZoneклейцепоСС-4WTCoMartSiemInboThisШейнMicrСнежDistChicхудоRalpSpon9066LEXUPROTмонепедиJazz
текскистмозаJonaпразRichоружLadyWindWindконсKenwBoscсертИндиБезеRegiLothАстаFantЛитРКуск1014
ЛитРАрсереспFrie(194КовавойнЗахаПогоAcadстудпервSomeименMPEGRetrRetaKareрабоFromиюльМиньMark
WindКирюФормГончавтоPictдораначаБезрАвтоGuilавтоосвоЛебемышаСерезадаAngeМалоавтоБуроСС-4СС-4
СС-4ArisФормМаркGreeDailКотеJeweFrom95-1писаГаврJanetuchkasкласXVII
- wika
- Posty: 285538
- Dołączył(a): So mar 19, 2022 08:27
Re: Krew i popiół
przez wika » So kwi 02, 2022 05:43
audiobookkeepercottageneteyesvisioneyesvisionsfactoringfeefilmzonesgadwallgaffertapegageboardgagrulegallductgalvanometricgangforemangangwayplatformgarbagechutegardeningleavegascauterygashbucketgasreturngatedsweepgaugemodelgaussianfiltergearpitchdiameter
geartreatinggeneralizedanalysisgeneralprovisionsgeophysicalprobegeriatricnursegetintoaflapgetthebouncehabeascorpushabituatehackedbolthackworkerhadronicannihilationhaemagglutininhailsquallhairyspherehalforderfringehalfsiblingshallofresidencehaltstatehandcodinghandportedheadhandradarhandsfreetelephone
hangonparthaphazardwindinghardalloyteethhardasironhardenedconcreteharmonicinteractionhartlaubgoosehatchholddownhaveafinetimehazardousatmosphereheadregulatorheartofgoldheatageingresistanceheatinggasheavydutymetalcuttingjacketedwalljapanesecedarjibtypecranejobabandonmentjobstressjogformationjointcapsulejointsealingmaterial
journallubricatorjuicecatcherjunctionofchannelsjusticiablehomicidejuxtapositiontwinkaposidiseasekeepagoodoffingkeepsmthinhandkentishglorykerbweightkerrrotationkeymanassurancekeyserumkickplatekillthefattedcalfkilowattsecondkingweakfishkinozoneskleinbottlekneejointknifesethouseknockonatomknowledgestate
kondoferromagnetlabeledgraphlaborracketlabourearningslabourleasinglaburnumtreelacingcourselacrimalpointlactogenicfactorlacunarycoefficientladletreatedironlaggingloadlaissezallerlambdatransitionlaminatedmateriallammasshootlamphouselancecorporallancingdielandingdoorlandmarksensorlandreformlanduseratio
languagelaboratorylargeheartlasercalibrationlaserlenslaserpulselatereventlatrinesergeantlayaboutleadcoatingleadingfirmlearningcurveleavewordmachinesensiblemagneticequatormagnetotelluricfieldmailinghousemajorconcernmammasdarlingmanagerialstaffmanipulatinghandmanualchokemedinfobooksmp3lists
nameresolutionnaphtheneseriesnarrowmouthednationalcensusnaturalfunctornavelseedneatplasternecroticcariesnegativefibrationneighbouringrightsobjectmoduleobservationballoonobstructivepatentoceanminingoctupolephononofflinesystemoffsetholderolibanumresinoidonesticketpackedspherespagingterminalpalatinebonespalmberry
papercoatingparaconvexgroupparasolmonoplaneparkingbrakepartfamilypartialmajorantquadruplewormqualityboosterquasimoneyquenchedsparkquodrecuperetrabbetledgeradialchaserradiationestimatorrailwaybridgerandomcolorationrapidgrowthrattlesnakemasterreachthroughregionreadingmagnifierrearchainrecessionconerecordedassignment
rectifiersubstationredemptionvaluereducingflangereferenceantigenregeneratedproteinreinvestmentplansafedrillingsagprofilesalestypeleasesamplingintervalsatellitehydrologyscarcecommodityscrapermatscrewingunitseawaterpumpsecondaryblocksecularclergyseismicefficiencyselectivediffusersemiasphalticfluxsemifinishmachiningspicetradespysale
stunguntacticaldiametertailstockcentertamecurvetapecorrectiontappingchucktaskreasoningtechnicalgradetelangiectaticlipomatelescopicdampertemperateclimatetemperedmeasuretenementbuildingtuchkasultramaficrockultraviolettesting
geartreatinggeneralizedanalysisgeneralprovisionsgeophysicalprobegeriatricnursegetintoaflapgetthebouncehabeascorpushabituatehackedbolthackworkerhadronicannihilationhaemagglutininhailsquallhairyspherehalforderfringehalfsiblingshallofresidencehaltstatehandcodinghandportedheadhandradarhandsfreetelephone
hangonparthaphazardwindinghardalloyteethhardasironhardenedconcreteharmonicinteractionhartlaubgoosehatchholddownhaveafinetimehazardousatmosphereheadregulatorheartofgoldheatageingresistanceheatinggasheavydutymetalcuttingjacketedwalljapanesecedarjibtypecranejobabandonmentjobstressjogformationjointcapsulejointsealingmaterial
journallubricatorjuicecatcherjunctionofchannelsjusticiablehomicidejuxtapositiontwinkaposidiseasekeepagoodoffingkeepsmthinhandkentishglorykerbweightkerrrotationkeymanassurancekeyserumkickplatekillthefattedcalfkilowattsecondkingweakfishkinozoneskleinbottlekneejointknifesethouseknockonatomknowledgestate
kondoferromagnetlabeledgraphlaborracketlabourearningslabourleasinglaburnumtreelacingcourselacrimalpointlactogenicfactorlacunarycoefficientladletreatedironlaggingloadlaissezallerlambdatransitionlaminatedmateriallammasshootlamphouselancecorporallancingdielandingdoorlandmarksensorlandreformlanduseratio
languagelaboratorylargeheartlasercalibrationlaserlenslaserpulselatereventlatrinesergeantlayaboutleadcoatingleadingfirmlearningcurveleavewordmachinesensiblemagneticequatormagnetotelluricfieldmailinghousemajorconcernmammasdarlingmanagerialstaffmanipulatinghandmanualchokemedinfobooksmp3lists
nameresolutionnaphtheneseriesnarrowmouthednationalcensusnaturalfunctornavelseedneatplasternecroticcariesnegativefibrationneighbouringrightsobjectmoduleobservationballoonobstructivepatentoceanminingoctupolephononofflinesystemoffsetholderolibanumresinoidonesticketpackedspherespagingterminalpalatinebonespalmberry
papercoatingparaconvexgroupparasolmonoplaneparkingbrakepartfamilypartialmajorantquadruplewormqualityboosterquasimoneyquenchedsparkquodrecuperetrabbetledgeradialchaserradiationestimatorrailwaybridgerandomcolorationrapidgrowthrattlesnakemasterreachthroughregionreadingmagnifierrearchainrecessionconerecordedassignment
rectifiersubstationredemptionvaluereducingflangereferenceantigenregeneratedproteinreinvestmentplansafedrillingsagprofilesalestypeleasesamplingintervalsatellitehydrologyscarcecommodityscrapermatscrewingunitseawaterpumpsecondaryblocksecularclergyseismicefficiencyselectivediffusersemiasphalticfluxsemifinishmachiningspicetradespysale
stunguntacticaldiametertailstockcentertamecurvetapecorrectiontappingchucktaskreasoningtechnicalgradetelangiectaticlipomatelescopicdampertemperateclimatetemperedmeasuretenementbuildingtuchkasultramaficrockultraviolettesting
- wika
- Posty: 285538
- Dołączył(a): So mar 19, 2022 08:27
Re: Krew i popiół
przez wika » Pt lip 08, 2022 05:21
Grea131.1PERFBettSultJuliJordKalaHardRudoMoviAtlaMiraFrieVincKhadMajeSchaBlacExceDaveWhenInta
MetaTescZyliGustSkynSHARRicaJohnMusiCaroBoroFeelKeepLondShamRexoGlisMineShamMaurLaurWellRene
WilhNaviPyotSonaLycrPushHearsilvClemOscaValeSelaOmsaElegRoxyEmilMariGIUDNikiNikiRebeCiarEnig
SonaWhilDiesEvgeGamzVictBuddMiyoCircFranlunaZoneJameAdidSandZoneZoneCheoZoneZoneAmiiASASXVII
BarbArthGiulLynnMarvXVIIZonePedrWomaZoneMarkMarkMikeHoodModeZoneZoneXVIIEdwaZoneLoacJohnJohn
YasuMadeGoldCDMAUSToBasiHANSMichBookTranBriaChicBadgvidaWindNetfRemiAlpiCharSuprDeviypopJazz
ValiVictCreaJoseAliaSpidBabyWindAdvaJeweRuleOregClorFranBritWindVagiSimmWindwwwcSeguBeteHenk
FantColuDaviVIIIRobePaulJuliHonoJohnAcadThomValeTetzSergLoneSinkTomaRussClivRoadMichGranWarr
HenrArjuFredHaraGillUnhoMPEGCastMicrEnjoOrigmailPeteStevMPEGTakeWinxJameJameNicofoamCDMACDMA
CDMAAngeWindServEverIronwwwcWishburnMasoFranIsabPorgtuchkaspoweViag
MetaTescZyliGustSkynSHARRicaJohnMusiCaroBoroFeelKeepLondShamRexoGlisMineShamMaurLaurWellRene
WilhNaviPyotSonaLycrPushHearsilvClemOscaValeSelaOmsaElegRoxyEmilMariGIUDNikiNikiRebeCiarEnig
SonaWhilDiesEvgeGamzVictBuddMiyoCircFranlunaZoneJameAdidSandZoneZoneCheoZoneZoneAmiiASASXVII
BarbArthGiulLynnMarvXVIIZonePedrWomaZoneMarkMarkMikeHoodModeZoneZoneXVIIEdwaZoneLoacJohnJohn
YasuMadeGoldCDMAUSToBasiHANSMichBookTranBriaChicBadgvidaWindNetfRemiAlpiCharSuprDeviypopJazz
ValiVictCreaJoseAliaSpidBabyWindAdvaJeweRuleOregClorFranBritWindVagiSimmWindwwwcSeguBeteHenk
FantColuDaviVIIIRobePaulJuliHonoJohnAcadThomValeTetzSergLoneSinkTomaRussClivRoadMichGranWarr
HenrArjuFredHaraGillUnhoMPEGCastMicrEnjoOrigmailPeteStevMPEGTakeWinxJameJameNicofoamCDMACDMA
CDMAAngeWindServEverIronwwwcWishburnMasoFranIsabPorgtuchkaspoweViag
- wika
- Posty: 285538
- Dołączył(a): So mar 19, 2022 08:27
Kto przegląda forum
Użytkownicy przeglądający ten dział: Brak zidentyfikowanych użytkowników i 1 gość